ميرزاآقا از دست کلاغ ها عصباني است. شکايتشان را به مامان فخري مي کند:« دزداند، خانم!... همه شان دزداند. يا ماهي مي برند يا صابون لب حوض.» خيلي وقت است حواسم به اين کلاغ سياه است، روي سينه اش سفيد سفيد است. مامان فخري مي گويد:« اين کلاغ نيست، زاغ است!... بگذار صابون ببرد و خبر خوش بياورد. آن خبر خوش اش، مي ارزد به هزار صابون و صد ماهي...»هر صبح مي آيد نوک شاخه ي درخت مي نشيند و با نگاه اش بدرقه ام مي کند. عصرها، کنار پنجره مي نشينم و تماشايش مي کنم. يواشکي کنار حوض برايش غذا مي گذارم. گاهي هم تکه ايي صابون. قار قار که مي کند، حس مي کنم دارد تشکر مي کند. ميرزاآقا نمي داند او دوست من است، با چوب چند بار به تنه ي درخت مي زند و فراريش مي دهد. رضا مي گويد:« کلاغ باهوش است. دوست و دشمن اش را تشخيص مي دهد.» من ولي نگرانم، مي ترسم يک روز برود و ديگر نيايد.

کنار پنجره ناهار مي خورم. کلاغ  پر مي زند و مي آيد روي هره ي پنجره مي نشيند. هيچوقت انقدر نزديک نيامده بود. گوشت غذا را مي گذارم کنار پنجره. با پرش هاي کوچک نزديکتر مي شود. گوشت را برمي دارد و عقب مي رود. با پايش گوشت را نگه مي دارد و به آن نوک مي زند. او گوشتش را مي خورد و من پلوي بدون گوشتم را. ميرزاآقا از توي حياط با تعجب نگاهم مي کند و مي گويد:« جل الخالق، دوستي آدم با کلاغ؟!... » کلاغ از صداي ميرزاآقا مي ترسد، گوشت را رها مي کند و مي پرد بالاي شاخه، بعد هم لب ديوار. سرش را کج مي کند، نگاهش غمگين است. نگاه تمام کلاغ ها غمگين است. انگار مي دانند دوستي آدم با کلاغ نمي شود.