هر تمدني که دست به ابداع و نوآوري نزند، هر تمدني که پاسخِ پرسش‌هايش را در تحقيقاتِ گذشتگان بجويد، هر تمدني که دانسته‌هايش بيش‌تر از ندانسته‌هايش باشد، محکوم به نابودي است. امپراتوري کهکشاني هم به مدتِ دوازده‌هزار سال بر بيست ميليون سياره‌ي بشر حُکم رانده و در تمامِ اين دوران صلح و آرامش را برقرار کرده. اما به آن مشکلاتي دچار شده که تمدن‌هاي ديگر را به نابودي کشانده و در نتيجه فروپاشي‌اش نزديک است. بااين‌همه، تنها هري سلدونِ رياضيدان اين مسئله را مي‌داند. سلدون علمي ابداع کرده است به نام «روان‌تاريخ» که با کمکِ آن مي‌تواند آينده را «ببيند». رياضياتِ او نشان مي‌دهد که وقتي امپراتوري فروبپاشد، سي‌هزار سال بربريت و بي‌تمدني بر کهکشان حاکم خواهد شد تا امپراتوريِ تازه‌اي سر بربياورد.

سلدون مي‌داند که دير شده و ديگر نمي‌توان جلوِ اين فروپاشي را گرفت؛ اما مي‌توان مدتِ فِترَت، يعني دوران ميانِ دو امپراتوري، را به هزار سال کاهش داد. براي اين کار بايد بهترين دانشمندانِ امپراتوري را گرد هم بياورد و به سياره‌اي دورافتاده بفرستد تا علومِ امپراتوري را براي نسل‌هاي آينده حفظ کنند: سياره‌ي ترمينوس يا بنياد.

دهه‌ها و سده‌ها مي‌گذرند و سياره‌ي ترمينوس در معرضِ خطراتِ بسياري قرار مي‌گيرد: سياراتي که سياست‌شان «کشورگشايي» است، جنگ‌سالاراني که با کاهشِ نفوذِ امپراتوري قدرت مي‌گيرند، مخالفتِ سيارات با برقراريِ رابطه‌ي بازرگاني با بنياد و غيره. بنياد هم براي مقابله با اين مشکلات هيچ سلاحي ندارد مگر علم و قدرتِ تاريخ. اما آيا چنين چيزي براي بقا کافي است؟